Używane Volvo S40 II [2004-2012]

Volvo S40 drugiej generacji, w wersji kombi oznaczone nazwą V50, to małe auto klasy premium, które oferuje wiele za bardzo rozsądne pieniądze. Bazuje na wielu podzespołach Forda Focusa Mk2, ale jest pozbawione większości jego wad. Na co zwrócić uwagę przy jego zakupie? Które silniki są warte zainteresowania? Czy można tutaj bezpiecznie zamontować instalację LPG?

Sylwetka modelu

Volvo S40/V50 może pełnić funkcję zarówno auta rodzinnego jak i samochodu dla jednej osoby. Na portalach ogłoszeniowych dominują egzemplarze z importu – na dziesięć sztuk na rynku wtórnym przypada zaledwie jedna z polskiego salonu.

Volvo S40/V50 zadebiutowało na rynku w 2004 roku jako sedan oraz kombi. Rok później w ofercie pojawiły się nowe jednostki napędowe, a w 2007 roku auto zostało poddane modernizacji. W ramach liftingu przemodelowano przedni zderzak wraz z atrapą chłodnicy i reflektorami. Z tyłu również pojawiły się nowe lampy i przemodelowany zderzak. Rok 2012 to koniec produkcji modelu S40/V50 – został on zastąpiony hatchbackiem V40. Od tego czasu Volvo już nie oferuje ani sedana, ani kombi klasy kompaktowej.

Najtańsze egzemplarze Volvo S40/V50 kosztują nawet mniej niż 10 tys. zł. Niestety, są to auta po poważnych wypadkach. Sztuki jeżdżące o własnych siłach zostały wycenione na około 13 tys. zł. Te zostały niechlujnie naprawione lub mają jeszcze inne ukryte wady. Na zadbane auto kupione w polskim salonie trzeba wydać przynajmniej 20 tys. zł. Najdroższe egzemplarze wyceniono na około 40 tys. zł.

Stylistyka i wersje nadwoziowe

Stylistyka Volvo S40/V50 nie ma wiele cech wspólnych ze swoim poprzednikiem. Auto wygląda dużo nowocześniej, a podobne są najwyżej reflektory i atrapa chłodnicy. Najbardziej charakterystyczne elementy auta to grill z masywnym logo, typowe dla marki tylne światła oraz przetłoczenia biegnące od maski przez boczne części samochodu aż do klapy bagażnika. W S40 bagażnik ma pojemność 404-883 l, a w V50 417-1307 l.

Wnętrze

Materiały użyte do wykończenia wnętrza są całkiem przyzwoitej jakości. W wersjach przedlifitngowych z przycisków na panelu centralnym z czasem może jednak schodzić farba, ale dotyczy to egzemplarzy z bardzo dużymi przebiegami. Zastrzeżeń nie można mieć za to do spasowania deski rozdzielczej, które jest na wysokim poziomie. Obsługa urządzeń pokładowych jest prosta i intuicyjna. Z przodu miejsca nie zabraknie nawet wyższym osobom, z tyłu nie jest już jednak tak różowo. Odsunięcie przednich foteli do tyłu skutecznie ogranicza ilość miejsca dla osób na tylnej kanapie i jest to wyraźnie odczuwalne. Wnętrze trzeba uznać za dość ciasne, za to fotele są bardzo wygodne i zapewniają dobre trzymanie boczne.

Wersje silnikowe

Silniki benzynowe

Podstawowa wersja benzynowa o pojemności 1.6 l ma 100 KM i rozpędza auto do 100 km/h w około 12 s. Jest trwała, ale trochę za słaba i niezbyt dobrze radzi sobie z instalacją gazową (może dochodzić do wypalania się gniazd zaworowych). Z zasilaniem LPG problemy mają też silniki 1.8 l (125 KM) oraz 2.0 l (145 KM). Samochód w tej słabszej wersji rozpędza się do „setki” w około 11 s, a w mocniejszej – w 9,5 s. Jeśli są zasilane benzyną, nie będą sprawiać poważnych problemów w eksploatacji i zapewnią przyzwoite osiągi.

Do montażu LPG najlepiej nadaje się wolnossący motor 2.4 l (140-170 KM). Tu również trudno znaleźć poważne usterki. Sprint do setki w zależności od mocy to od 8,5 do 10 s.

Niezawodny i bardzo szybki jest jeszcze motor 2.5 Turbo (220-230 KM) w wersjach oznaczonych jako T5. Auto z takim silnikiem rozpędza się do setki w niecałe 7 s. Można zamontować w nim gaz, a do tego zapewnia wysoki poziom niezawodności. Trzeba jednak pamiętać o tym, że jeśli poprzedni właściciel zbyt szybko gasił silnik, wymiany może już wymagać turbosprężarka. To jednak zależy głównie od sposobu eksploatacji poprzedniego właściciela auta.

Silniki Diesla

Do jednostek wysokoprężnych również nie można mieć wielu poważnych zastrzeżeń – jedyny problem to filtr cząstek stałych. Warto sprawdzić, w jakim jest stanie, zwłaszcza jeśli auto było użytkowane głównie w ruchu miejskim. Są jednak wersje bez takiego filtra – jego obecność najłatwiej sprawdzić dzwoniąc do ASO i podając numer VIN upatrzonego egzemplarza. Podstawowy motor ma pojemności 1.6 l i generuje moc od 109 do 114 KM (wersja D2). Volvo S40/V50 z takim motorem osiąga setkę w około 11 s. Mocniejsza jednostka to 2.0 D, która jest dostępna w trzech wariantach mocy: 136 KM, 150 i 177 KM (odmiany D3 i D4). Samochód z takim silnikiem rozpędza się do setki w około 9 s – jego dynamika jest zupełnie wystarczająca.

Topowa jednostka D5 ma pojemność 2.4 l i moc 180 KM – w takiej odmianie wartość 100 km/h pojawia się na prędkościomierzu już po około 8 s. Wszystkie wymienione wersje są niezawodne i godne polecenia.

Układ kierowniczy, układ zawieszenia, układ hamulcowy

Układ kierowniczy jest precyzyjny, a zawieszenie zestrojono tu stosunkowo komfortowo. Samochód prowadzi się pewnie, ale nie tak dobrze jak główni niemieccy rywale (Audi A3 i BMW Serii 1). W jego przedniej części zastosowano kolumny resorujące, a z tyłu układ niezależnych wahaczy. Z przodu i z tyłu są tu tarcze hamulcowe.

Warianty wyposażenia

Samochód był dostępny w następujących wersjach wyposażenia: Kinetic, Momentum, Summum oraz R-Design. Podstawowa odmiana wyposażenia po modernizacji zawiera takie elementy jak: ABS, ESP, system kontroli trakcji, automatyczną klimatyzację, system nagłośnienia obsługujący płyty CD, 6 poduszek powietrznych oraz elektrycznie sterowane szyby i podgrzewane lusterka.

Najciekawsze opcje wyposażenia dodatkowego to między innymi: skórzana tapicerka, podgrzewane przednie fotele, automatyczna regulacja prześwitu, tempomat, 12-głośnikowy zestaw audio, zmieniarka na 12 płyt CD oraz reflektory ksenonowe. Dostępny był również BLIS, czyli system ostrzegający o samochodach znajdujących się w martwych polach bocznych lusterek.

Najczęstsze usterki

Najpoważniejszym mankamentem spotykany w Volvo S40/V50 jest awaryjna automatyczna skrzynia biegów. Do manualnych przekładni nie można mieć większych zastrzeżeń, dlatego polecamy właśnie te. Wybierając wersję z napędem AWD wyposażonym w sprzęgło Haldex, trzeba zapytać poprzedniego właściciela, jak często wymieniał w nim olej. Powinno się to robić co około 30 tys. km – jeśli samochód ma na liczniku ponad 150-200 tys. km i nikt jeszcze go nie wymieniał, już wkrótce mogą pojawić się pierwsze problemy z napędem.

Wybierając ten model warto przed zakupem sprawdzić działanie wszystkich przycisków na cienkiej centralnej konsoli – są tam przyciski do sterowania wentylacją oraz radiem. W niektórych egzemplarzach mogą już nie działać.

Z czasem wymiany będą wymagać elementy metalowo-gumowe zawieszenia oraz łożyska kół. Spotykane są też przypadki uszkodzenia komputera odpowiedzialnego za pracę silnika. Coraz częściej pojawiają się również problemy z przekładnią kierowniczą i wspomaganiem. Warto sprawdzić, czy podczas skręcania kierownicą na postoju nie słychać stuków, a w trakcie jazdy nie zanika wspomaganie. Hałas dobiegający z przedniej osi w trakcie kręcenia kołem kierownicy może oznaczać też uszkodzenie półosi napędowych.

W testach niezawodności instytutu TÜV przeprowadzonych w 2015 roku na samochodach 10- i 11-letnich, Volvo S40 zajęło 64. lokatę na 78 pozycji. Najlepiej wśród aut klasy kompaktowej wypadła Toyota Corolla, która uplasowała się na 6. miejscu. Najgorszy rezultat uzyskał Fiat Stilo zajmując 78. miejsce. Model V50 nie był sprawdzany.

Bezpieczeństwo

Volvo S40 w testach zderzeniowych Euro NCAP przeprowadzonych w 2004 roku uzyskało bardzo dobry wynik 5 na 5 gwiazdek za ochronę osób dorosłych, za ochronę dzieci 4 na 5 gwiazdek i za ochronę pieszych 2 na 4 gwiazdki. V50 nie było poddawane testom zderzeniowym, ale to bliźniacza konstrukcja S40.

Nieco gorzej wypadło Audi A3. Niemiecki konkurent za ochronę osób dorosłych uzyskał 4 na 5 gwiazdek, za ochronę dzieci 3 na 5 gwiazdek, a za ochronę pieszych tylko 1 na 4 gwiazdki. Z kolei drugi konkurent auta, BMW Serii 1 za ochronę osób dorosłych uzyskał taki sam wynik jak Volvo (5 na 5 gwiazdek). W dwóch kolejnych kategoria samochód wypadł już gorzej: 3 na 5 gwiazdek za ochronę dzieci, 1 na 4 gwiazdki za ochronę pieszych. Volvo S40 jest jednym z najbezpieczniejszych modeli w tym segmencie.

Konkurenci

Głównym konkurentem Volvo S40/V50 jest Audi A3 8P. Samochód nie był jednak oferowany jako sedan, ani tym bardziej jako kombi – dlaczego więc trafił tutaj? Ponieważ podobnie jak Volvo jest kompaktowym autem klasy premium. Główne zalety A3 to bardzo wysoki poziom wykończenia i spasowania elementów we wnętrzu – jest tu lepiej nie tylko niż w Volvo, ale też niż w BMW. Kolejną jego zaletą są bardzo dobre własności jezdne. Podobnie jak S40/V50 samochód oferowany jest z napędem na 4 koła, który do przekazywania momentu obrotowego wykorzystuje sprzęgło Haldex. Przednia oś napędzana jest stale, a tylna dołącza się w przypadku uślizgów kół. Największym minusem są jednak silniki – większość benzynowych ma bezpośredni wtrysk paliwa, co podważa opłacalność montażu instalacji LPG. Z kolej Diesle do 2008 roku to jednostki podwyższonego ryzyka, które borykają się z poważnymi awariami.

Drugim głównym konkurentem Volvo S40/V50 w segmencie kompaktów premium jest BMW serii 1 I generacji. Dostępne jest w czterech wersjach nadwozia jako: 3- i 5-drzwiowy hatchback, coupe oraz kabriolet. W przeciwieństwie do Audi, łatwo tu o niezawodnego Diesla, a prawie każda jednostka benzynowa może być zasilana gazem. Samochód ma najlepsze właściwości jezdne w swoim segmencie i napęd na tył (rzadkość w klasie aut kompaktowych). Tylny napęd wiąże się niestety też ze znacznie mniejszą ilością miejsca we wnętrzu niż u konkurencji. Za mankament można uznać jeszcze brak w ofercie wersji z napędem na 4 koła.

Podsumowanie

Volvo S40/V50 to szwedzki reprezentant klasy kompaktowej bazujący na płycie podłogowej i wielu innych podzespołach Forda Focusa Mk2. Mocne strony konstrukcji to przede wszystkim ponadprzeciętna niezawodność i bardzo dobre zabezpieczenie antykorozyjne. Trudno się dziwić – z takich cech firma słynie od kilku dekad. Oferuje niezawodne jednostki zarówno wysokoprężne jak i benzynowe. Zapewnia też wysoki poziom resorowania – w tym segmencie niewiele aut można uznać za tak komfortowe.

Największa wada szwedzkiego samochodu to problemy w większości silników benzynowych z montażem instalacji gazowej. Awaryjne skrzynie automatyczne to kolejna bolączka tej konstrukcji. Trzeba przyzwyczaić się też do dość ciasnego wnętrza, ale trudno oczekiwać dużej przestrzeni w środku po aucie klasy kompaktowej. Warto pamiętać też o tym, że główni konkurenci (Audi A3 i BMW Serii 1) oferują lepsze osiągi przy mniejszym zużyciu paliwa.

Zarówno z jednostek benzynowych, jak i wysokoprężnych polecamy wszystkie wersje silnikowe bez wyjątków. Decydując się na podstawowe odmiany o pojemności 1.6 l, trzeba się jednak liczyć z dość słabymi osiągami. Jeśli Volvo S40/V50 z takim motorem, to głównie na miasto. Planując montaż instalacji LPG warto pamiętać o tym, że z gazem współpracują tylko najmocniejsze motory 5-cylindrowe (2.4 l i wersja T5).

Ceny egzemplarzy na rynku wtórnym wahają się od kilku tys. zł do ponad 40 tys. zł. Najtańsze jeżdżące sztuki wyceniono na około 13 tys. zł. Niestety, zwykle są to auta naprawiane jak najniższym kosztem – mogą mieć zaślepki zamiast poduszek powietrznych, a braki w karoserii uzupełnione nadmierną ilością szpachli. Godne uwagi są przede wszystkim sztuki z polskich salonów: najtańsze takie auta kosztują około 20 tys. zł (zwykle to sztuki jeszcze przed modernizacją). Najdroższe wyceniono na 30-40 tys. zł. Są najmłodsze i nie powinny przysparzać zbyt wielu problemów w eksploatacji.