Japoński koncern Suzuki przez lata budował swoją markę wypuszczając na rynek lekkie terenówki z napędem na cztery koła. Nie inaczej jest w przypadku Grand Vitara I. Założeniem producentów było wyprodukowanie uniwersalnego, trwałego czterokołowca, posiadającego zarówno doskonałe właściwości terenowe, interesujący wygląd i dobre osiągi. Co więcej, miał być odpowiednim rywalem dla pojawiających się na rynku SUV-ów, takich jak Land Rover Freelander, Toyota RAV 4 czy Honda CR-V. Czy założenie producentów znalazło swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości?
Sylwetka modelu
Suzuki Grand Vitara I to przynależący do segmentu I, kompaktowy SUV. Premiera światowa tego modelu odbyła się w 1997 r., jednak do sprzedaży w Europie trafił on dopiero rok później. Samochód został wypuszczony na rynek jako jeden z największych i najmocniejszych modeli koncernu. Na świecie, produkowany pod takimi nazwami jak: Suzuki Escudo, Suzuki Vitara II, Suzuki Grand Vitara I, Chevrolet Grand Vitara oraz Chevrolet Tracker.
W okresie produkcji, analizowany model został poddany dwukrotnemu face liftingowi – najpierw w 2002 r., a następnie w 2004 r. Po usunięciu poprzednika, modelu Vitara z produkcji w 2003 r. Grand Vitara zajął jego miejsce w ofercie produktowej.
W 2000 r. zadebiutowała wydłużona wersja modelu – XL-7. Wyposażona w silnik o pojemności 2.7 l. V6, nieco inny układ napędu 4×4, szerszy rozstaw osi oraz pojemniejszą przestrzeń bagażową. Bardzo znaczący, w kontekście tego modelu, jest dodatkowy, trzeci rząd siedzeń z miejscem dla dwóch pasażerów. W 2005 r. producent postanowił jednak zrezygnować z produkcji tego modelu i skupić się na produkcji auta w dwóch wersjach nadwoziowych 3 i 5-drzwiowej.
Producenci Grand Vitara, pomimo postępów technologicznych, zdecydowali się pozostać przy sprawdzonej, klasycznej konstrukcji auta wraz z ramą. Napęd w tym modelu przekazywany jest na tylną oś, natomiast przednia dołączana jest „na sztywno”. Rozwiązanie to nie obniża spalania, lecz doskonale sprawdza się w ekstremalnych warunkach, do których Grand Vitara został stworzony.
Ceny analizowanego modelu, w wersjach używanych, na portalach internetowych wahają się od 9 000 zł, aż do 25 000 zł za egzemplarze nowszego rocznika.
Stylistyka i wersje nadwoziowe
„Jedynka” z linii Grand Vitara przypomina swojego poprzednika, o nieco odświeżonym wyglądzie. Samochód przede wszystkim urósł – jest o 165 mm dłuższy i o 40 mm wyższy. Nadano mu bardziej obłych kształtów, dzięki czemu bryła auta nabrała ciekawszego wyglądu. Producenci nie zdecydowali się zmienić plastikowych materiałów, stosowanych na spód pojazdu – zdają się być one bardzo praktyczne zarówno podczas jazdy terenowej jak i miejskiej.
Grand Vitara I nie jest typowym, wysokim, terenowym czterokołowcem. Wejście do niego nie sprawia większego problemu. Próg załadunku jest na idealnej wysokość. Tylna klapa otwiera się wygodnie na bok, a nie do góry. Rozwiązanie to podobne do tych stosowanych w dużych japońskich samochodach terenowych, nadaje mu rasowego, sportowego charakteru.
Analizowany model dostępny jest czterech wersjach nadwoziowych – 3 i 5 drzwiowej wersji opartej na wcześniej wspomnianej już „ramie”, 3-drzwiowego kabrioletu oraz przedłużonej, 7-osobowej wersji o nazwie XL-7.
Wielkość przestrzeni bagażowej w analizowanym modelu jest, trzeba przyznać, skromna. Minimalna wielkość do dyspozycji, w przypadku 5-drzwiowej wersji, wynosi 275 l. pojemności. Możemy ją zwiększyć, w zależności od potrzeb. Składając siedzenia pojemność bagażnika wzrasta do 605 l. Dużo lepiej wygląda to w przypadku wersji XL-7. Nie dość, że na pokład możemy zabrać 7 pasażerów, to jej przestrzeń bagażowa sięga od 187 l., aż do 2065 l. Pojemność ta, z pewnością zadowoli nawet najbardziej wymagających właścicieli.
Wnętrze
Grand Vitara I cechuje się ergonomicznym wnętrzem, a zastosowane wewnątrz rozwiązania techniczne jak i elektroniczne nie są zbyt zaawansowane. Naprawę wszystkich mniejszych lub większych usterek można ze spokojem zlecić prawie każdemu warsztatowi. Egzemplarze produkowane po 2003 r. cechują się znacznie solidniejszym wykończeniem. Zastąpiono w nich słabej jakości materiały wykończeniowe na trwalsze oraz lepiej spasowano deskę rozdzielczą, dzięki czemu nie wydaje nieprzyjemnych zgrzytów i skrzypień podczas jazdy. Wszelkiego rodzaju nierówności jezdni są bardzo dobrze tłumione i niesłyszalne wewnątrz auta. Kokpit został zaprojektowany bardzo intuicyjnie i zaznajomienie się z nim nie powinno zająć nowemu nabywcy dużo czasu.
Podczas podróży zarówno pasażerowie jak i kierowca mogą zająć miejsce w przestronnych i bardzo wygodnych fotelach z szeroką regulacją i cieszyć się komfortem jazdy. Tapicerka wykonana została z przyjemnych, miłych dla oka i dobrych jakościowo materiałów. Wersja 5-drzwiowa oferuje dużo więcej przestrzeni wewnątrz od wersji 3-drzwiowej.W przypadku tej drugiej, przestrzeni i miejsca na nogi jest zdecydowanie mniej, a dłuższa jazda, dla dorosłych osób, w pewnym momencie może okazać się uciążliwa.
Wersje silnikowe
Konsumenci decydujący się na zakup analizowanego modelu mogą wybierać spośród czterech silników benzynowych i dwóch wysokoprężnych. Z pośród tych pierwszych, do wyboru są jednostki: 1.6 l. (94 – 107 KM), 2.0 l. (127 – 140 KM), 2.5 l. V6 (144 – 158 KM) oraz od 2000 r. silnik o pojemności 2.7 l. V6 i mocy 173 KM. Dla osób preferujących jednostki wysokoprężne producent oferuje dość skromny, lecz wydajny zestaw: 2.0 l. HDI o mocy 109 KM, 2.0 l. TD (87 – 109 KM) oraz 2.0 l. Intercooler o mocy 92 KM.
Jeden z podstawowych silników, o pojemności 1.6 i maksymalnej mocy 106 KM to trwała i polecana jednostka, jednak dostępna tylko i wyłącznie w 3-drzwiowej wersji auta. Drugą, optymalną i wartą polecenia jednostką jest silnik o pojemności 2.0 l. o mocy 127 KM, jednak tylko w przypadku manualnej skrzyni biegów. Spala ona około 11 l./100 km w trybie miejskim. Jednostka ta, z automatyczną skrzynią traci zarówno na osiągach jak i spalaniu, dlatego nie warto po nią sięgać. Dla osób wymagających nieco mocniejszych wrażeń, proponowana jest jedna z wersji V6. W tym przypadku jednak wraz ze zwiększoną mocą, należy liczyć się również z większym spalaniem, które w mieście przekroczyć może nawet 15 l/100 km.
Jednym z najbardziej awaryjnych silników, na który należy uważać to turbodiesel 2.0 HDI, dostarczany przez francuski koncern PSA. Jest on bardzo wrażliwy na kwestie związane z elektroniką oraz jakością paliwa. Co więcej, właściciele tej jednostki skarżą się na stosunkowo wysokie koszty jego utrzymania. Jeśli dojdzie do jego uszkodzenia, bardzo często konieczna jest wymiana ogromnej ilości podzespołów, co w efekcie kosztowało będzie właściciela zarówno dużo pieniędzy jak i czasu. Najszybciej zużyciu ulegają elementy układu wtryskowego, elektronika sterująca oraz turbosprężarka.
Układ kierowniczy, układ zawieszenia, układ hamulcowy
Niewiele z dostępnych ofert na rynku może pochwalić się tak solidnym napędem 4×4. Niestety, na asfalcie nie zawsze można go w pełni wykorzystać, ze względu na brak międzyosiowego mechanizmu różnicowego. Obie osie mogą pracować tylko podczas jazdy na luźnych nawierzchniach lub w miejscach, gdzie asfalt jest oblodzony lub ośnieżony.
Co więcej, miękkie zawieszenie uniemożliwia wchodzenia w ostre zakręty. Rama oparta jest na stosunkowo sztywnym moście ze sprężynami i przednim zawieszeniu z wahaczami. Dodając do tego ospały układ kierowniczy i niezbyt mocne hamulce – możliwości asfaltowe auta nie są zachwycające.
Warianty wyposażenia
W tej kwestii trzeba przyznać, że „jedynka” jest naprawdę dobrze wyposażona. Producent wypuścił auto w dwóch wersjach – Premium oraz Comfort. Tę drugą możemy zakupić tylko i wyłącznie z silnikiem wysokoprężnym lub z zawieszeniem 3d. Jest ona tańsza o ok. 7 tys. i nie znajdziemy w niej m.in.: ksenonowych reflektorów, tempomatu, głośników wysokotonowych czy przyciemnianych tylnych szyb.
W większości egzemplarzy znajdziemy jednak najpotrzebniejsze rzeczy, takie jak: automatyczna klimatyzacja, fabryczne radio CD z możliwością sterowania za pomocą kierownicy, system dostępu bezkluczykowego do samochodu czy fabryczne czujniki parkowania.
Najczęstsze usterki
Należy szczerze przyznać, że Grand Vitara I to czterokołowiec z paroma poważnymi wadami, a usterki w tym modelu zdarzają się dosyć często. Decydując się na zakup używanej wersji warto zwrócić uwagę na: turbosprężarkę i nieszczelny układ dolotowy w turbo dieslu DDiS, wycieki oleju z miski olejowej, nieszczelne rury intercoolera oraz nietrwałe zawieszenie auta – dosyć szybko wybijają się z niego metalowo-gumowe elementy. Poważnym usterkom ulegają również amortyzatory, które trzeba często wymieniać. W tym wypadku dużo lepiej jest sprawdzić oferowane na rynku zamienniki. Dodatkowo, bardzo często właściciele skarżą się na szwankujący immobilizer, alternator, rozrusznik czy wentylator kabiny. Nie rzadko zauważalna jest również korozja, która często osiada na felgach. Jeśli nie chcemy mieć ciągłych problemów – warto zabezpieczyć się przed nią w profesjonalnym zakładzie. Decydując się na używany model, warto dołożyć trochę pieniędzy i nabyć zdecydowanie staranniej i solidniej wykonany egzemplarz, wypuszczony na rynek po 2003 r.
Bezpieczeństwo
W kwestii bezpieczeństwa analizowane auto nie uzyskało wysokich not podczas testów przeprowadzanych w 2002 roku. Instytut Euro NCAP wystawił Grand Vitara I dosyć słabą ocenę trzech gwiazdek. Poniżej przedstawiamy film z crash testu.
Konkurenci
O pozycję rynkową Grand Vitara musi walczyć z naprawdę mocnymi przeciwnikami, takimi jak: Toyota RAV4 czy Honda CR-V, oferującymi lepszy komfort jazdy oraz lepszą jakość wykonania, jednak posiadający dużo gorsze zdolności w terenie.
Podsumowanie
Grand Vitara to terenowe auto, które oferuje wystarczająco miejsca w kabinie pasażerskiej oraz stosunkowo niskie koszty eksploatacji. Z drugiej jednak strony, nie może on się pochwalić ani zniewalającymi osiągami, ani właściwościami jezdnymi. Oferuje ograniczone możliwości jazdy po asfalcie, oraz nie zachwyca w kwestiach bezpieczeństwa.
W terenie pokazuje jednak swoje drugie oblicze. Jest nadzwyczaj trwały i jest idealną propozycją dla tych, którzy od czasu do czasu lubią wybrać się na bezdroża, czy wycieczki po leśnych ścieżkach aby poczuć się jak rasowy kierowca terenowy. Egzemplarz ten sprawdzi się u osób mieszkających poza miastem, których do domu prowadzi leśna, wyboista ścieżka.
Podsumowując można stwierdzić, że Grand Vitara jest samochodem uniwersalnym – pomimo tego, że zdecydowanie lepiej sprawdza się w trakcie jazdy po wątpliwej jakości terenie, jazda po asfalcie nie będzie dla niego wielkim uciążeniem. Jeśli więc szukasz uniwersalnej, trwałej i naprawdę dobrze wyglądającej terenówki za rozsądne pieniądze – Grand Vitara I zdecydowanie powinna Cię zainteresować.